Taurowie
Autochtonami zamieszkującymi góry i Południowe Wybrzeże Krymu, byli także Taurowie, zaliczani do ludów irańskich. Ostatnie wzmianki o tym ludzie
pochodzą z czasów podbojów Attyli. Wtedy to ostatni uciekający przed Hunami Scytowie schronili się w osadach Taurów w górach.
Herodot w V wieku p.n.e. donosił o krwawych zwyczajach Taurów. Żyjący z wojny i grabieży Taurowie składali swej bogini, Ifigenii ofiary z pojmanych na morzu Greków.
Z tych Taurowie mają takie zwyczaje: Składają na ofiarę dziewiczej bogini rozbitków okrętowych oraz wszystkich zagnanych do nich i pojmanych Hellenów , w następujący sposób:
po dopełnieniu wstępnych obrządków rozbijają im głowę maczugą.
Niektórzy twierdzą, że strącają oni ciało na dół ze stromej skały (bo na niej wybudowana jest świątynia), a głowę wbijają na pal; inni znów co do głowy są zgodni, tylko ciała, jak mówią, nie zrzuca się ze skały, lecz grzebie się je w ziemi.
Bóstwem, któremu te ofiary składają, ma być, jak utrzymują sami Taurowie, Ifigenia, córka Agamemnona.
A z nieprzyjaciółmi, których dostaną w swą moc, tak postępują:
Każdy ucina wrogowi głowę i zanosi do domu; potem wtyka na wielki drąg i umieszcza wysoko sterczącą ponad dachem, przeważnie nad kominem. Twierdzą, że są to strażnicy całego ich domu, którzy bujają w powietrzu. Żyją zaś Taurowie z łupu i z wojny.
[Herodot; "Dzieje"; IV]