Jałta
Według legendy, dawno temu po Morzu Czarnym
płynęli Grecy z Konstantynopola w poszukiwaniu urodzajnych terenów na założenie nowej kolonii. Rejs trwał długo, a brzegów nadal nie było widać. Morze Czarne nazywane wówczas Pontos Aksinos - Morze Niegościnne, i tym razem pokazało swoją siłę. Zerwał się silny sztorm, żeglarze stracili orientację i z wolna opadali z sił. Gdy w końcu burza ucichła, przez wiele dni unosiła się mgła. Wędrowcy powoli tracili nadzieję, że jeszcze kiedyś staną na brzegu. Aż pewnego dnia powiał wiatr, rozwiał mgły, wyszło słońce i niedaleko od statku Grecy ujrzeli zielony brzeg i góry. - Jałos! Jałos! (Brzeg! Brzeg!) - krzyknął jeden z żeglarzy. I wszyscy na statku z radością witali ziemię.
To była Tauryda... Na brzegu Grecy wraz z miejscową ludnością (byli to Taurowie) wybudowali osadę i nazwali ją tak ważnym dla nich słowem: jałos - brzeg.
Jałta to przede wszystkim morze. To ono ją stworzyło, nadało jej imię, charakter, sprawiło, że zyskała grono wielbicieli i stałych bywalców. Jałta to wrota do całego południowego wybrzeża Krymu. Jest największym i najbardziej znanym kurortem Morza Czarnego. To stosunkowo niewielkie miasto to jeden z najważniejszych międzynarodowych portów Ukrainy.
Jałta zaczęła rozwijać się jako kurort, w dużej mierze za sprawą lekarzy Botkina i Dmitriewa, którzy opublikowali zestaw klimatycznych cech Jałty. Już wtedy mówili oni, że czyste powietrze i słońce to najpotężniejsze siły lecznicze, a kurort Jałta nie ma sobie równych. Łagodny, ciepły klimat (sródziemnomoski subtropikalny), słoneczne dni, połączenie morskiego, górskiego i leśnego powietrza, subtropikalna roślinność, piękne widoki i łagodne morze przyciągają do Jałty wielu gości.
Do rozwoju Jałty jako uzdrowiska przyczynili się też Antoni Czechow i Maksym Gorki, którzy rozpoczęli akcję zbiórki pieniędzy i doprowadzili do wybudowania sanatorium.
Jednak dopiero w latach władzy radzieckiej Jałta stała się prawdziwym uzdrowiskiem - dokumentem programowym rozwoju Jałty był dekret Rady Komisarzy Ludowych "O wykorzystaniu Krymu dla leczenia ludzi pracy" z dnia 21XII1920 r., podpisany przez Włodzimierza Lenina.
Wśród egzotycznej roślinności wzniesiono pałace, zespoły uzdrowisk i parki. Moda na Południowe Wybrzeże zaczęła się od wybudowania w pobliskiej Liwadii carskiej letniej rezydencji.
W Jałcie corocznie odbywają się międzynarodowe festiwale sztuki, dni Puszkina i Czechowa, wieczory muzyki kameralnej; np. "Aksamitna Jesień".
Z jałtańskiego portu wychodzi jedna z najstarszych ulic Jałty, ulica F.D. Roosevelta, która łączy się z najpopularniejszym w Jałcie miejscem, nadmorskim bulwarem im. W. Lenina. Pasaż jest ulubionym miejscem spacerów zarówno mieszkańców miasta jak i turystów.
Jeśli postanowisz kontynuować spacer i od domu Czechowa będziesz podążać w górę ulicy Kirowa wkrótce znajdziesz się w zdumiewającym świecie bajek. Polana Bajek to wystawa sztuki dekoracyjnej przedstawiająca rzeźby sławnych bajkowych bohaterów oraz baśniowych motywów. Ponad 200 rzeźb z drewna i kamienia żyjących w otoczeniu niezwykłej przyrody Krymu sprawia, że każdy wynosi stąd wspaniale wspomnienia.
Będąc w Jałcie warto zwiedzić również cerkiew Ormiańską, cerkiew Św. Aleksandra Newskiego, cerkiew Św. Joana Złotoustego oraz Kościół rzymsko-katolicki przy ul. Puszkina ( Puszkinskaja). Odprawiane są tu msze w języku polskim.
Sobór Św. Aleksandra Newskiego położony jest na niewielkim wzniesieniu u podnóża wzgórza Darsan. Sobór jest nie tylko jedną z najpiękniejszych krymskich świątyń, ale również pomnikiem
historii Rosji związanym z postaciami trzech ostatnich carów oraz ich staraniami o wywyższenie wiary prawosławnej i oświecenie społeczeństwa. Sobór postanowiono wybudować na pamiątkę tragicznej śmierci cara Aleksandra II zabitego w marcu 1881 roku w zamachu bombowym zorganizowanym przez rewolucjonistów z organizacji "Narodna Wola", która tak jak inne ruchy opozycyjne dążyła do obalenia caratu. Jałta była letnią stolicą Rosji, dlatego też pomysłodawcy, sponsorzy i architekci nowego soboru zdawali sobie sprawę. że nowa świątynia powinna być kolejną ozdobą miasta. Car Aleksander III wybrał projekt P.K. Terebeneva według którego został wzniesiony budynek oparty na kwadracie, z trzypiętrową dzwonnica, pięcioma kopułami różnej wielkości i wnętrzem typowym dla stylu sztuki rosyjskiej. W rezultacie sobór przypominał najlepsze moskiewskie świątynie XVII w.
Pierwsze fundamenty położono dokładnie w dziesiątą rocznicę śmierci cara Aleksandra, zaś pierwszy kamień fundamentów osobiście położyła Maria Fiodorowna, żona Aleksandra II. W uroczystości poświęcenia nowego soboru brał udział car Mikołaj II.
Po rewolucji sobór znacznie podupadł. Utracono cenne ikony, cerkiewne dzwony, część mozaiki z obrazu Aleksandra Newskiego. Pomimo to pozostał jedną z najpiękniejszych świątyń półwyspu.
Cerkiew Św. Joana Złotoustego, znajduje się na wzgórzu Pulikurowskim we wschodniej części
Jałty. Inicjatorem jej budowli był generał M.S. Woroncow, którego pałac można podziwiać w Ałupce, szczerze oddany upiększaniu miasta, a przede wszystkim osławianiu prawosławnych świątyń. Cerkiew Św Joana Złotoustego ( prawosławny teolog, myśliciel, asceta) była pierwszą i miała pełnić rolę głównej świątyni powstającego miasta. Jej poświęcenie odbyło się w 1837 roku (w tym samym roku Jałta uzyskała prawa miejskie). Szczególną rolę odgrywała wznosząca się na wysokość 45 metrów nad poziomem morza dzwonnica. Od samego początku stała się punktem nawigacyjnym miasta oraz międzynarodowym oznaczeniem nawigacyjnym Morza Czarnego. Jej międzynarodowy status uratował ją w czasie wojny, kiedy cerkiew całkowicie uległa zniszczeniu, a dzwonnica ocalała.
W 1994 r. odnaleziono w archiwum pałacu Woroncowa oryginalne projekty, dzięki którym cerkiew odbudowano w ciągu 3 lat.
Cerkiew Ormiańska została wzniesiona w latach 1909-1917. Projekt budowli został powierzony w ręce ormiańskiego architekta Gabriela Ter-Mikeljana, zaś wystrój wnętrza ormiańskiemu malarzowi Wardgesowi Surenjancu. Cerkiew została zbudowana na wzór starych świątyń ormiańskich z VI - XIIw. Obecnie mieści się w niej muzeum historyczno-archeologiczne.